Verilen isim, kültürdeki anlamına göre karakteri ve kendiligi etkiler.
Dünyaya yeni gelecek bireye dair olan beklentilerimizi simgelestirdigimiz bir durum:
bebege isim verme süreci.
Siyasi bir liderin ismi, dini bir isim, peygamber ismi, sülale büyügünün adı, hosunuza giden bir metafor, ideolojik bir amaç veya eski sevgilinin adı... Birey verilen ismi duyar ve ismin anlamına göre karsısındaki ebeveyninin (bazen de kültürün) duygularına, yargılarına, kronik sekilde maruz kalmıs olur. Bebeklik ve çocukluk boyunca bu ismin anlamına göre davranılırsa (ki özellikle ergenlikte alay etme ve lakap takma yaralayıcı boyutta olabiliyor), kendiligini ona göre konumlandırma süreci devam eder. ‘Adına çekmis, ismine layık davranıyorsun’ gibi telkinlerin binlercesini duyan çocuk ikilem ve çatısma hissetmeye baslayabiliyor.
-Ben annemin babamın ismini koydugu kisi gibi mi hissedip davranacasım?
-Kendim gibi mi? İsmini tasıdıgım kisi gibi davranırsam annem babam beni daha çok seviyor. Kabul görüyorum… fantezileri baslayacaktır. Aslında ismin çocukta ne bir duygu ne de bir düsünce olusturması beklenemez. Lakin çocuga etki eden kisilerin isme dair olan duygusu; çocukta ikircikli bir durum meydana getirebilir. Bebegin dogumuna yakın bir sürede bir yakın kaybedilmisse ve onun ismi bebege verilmisse bu çatısma daha da körüklenir. Kısaca çocuga etki eden kisilerin vefat eden kisiye dair olan suçluluk ve özlem duyguları çocuga aktarılıyor ( o da böyle isterdi, seni sunu yaparken görse ne mutlu olurdu… Beklenti dolu dayatmalar.) Çocuk yasam amacının ölen birisinin yerini doldurmak, birilerine halalık, amcalık, dedelik yapmak zorunda kalabiliyor. Kendi adıma dede ismini tasıyarak babama babalık, halama amcama anlasmazlıkta barıs elçisi rolü yüklendigim zaman bu yükü tasıyamadıgımı hatırlıyorum.
Bebegin ayrı bir birey oldugu gerçegini görmezden gelecek kadar olan beklentilerimizin duygularımızın, çocuklarımızda kaldıramayacakları bir yük haline gelmemesi dilegiyle.