Biraz sonradan, Yarından, Gelecek haftadan, 2019'dan, Dünyadan, İnsanlardan, Esimden/sevgilimden, Akrabalarımdan, Dertlerimden, Hayatımdan, Çocugumdan... sunları sunları bekliyorum. Olmasını arzuladıgımız durumla ilgili tüm bu nesnelere sekil verme çabası ve zihnimizdeki beklentimize benzetme girisimlerimiz olabiliyor. Bir heyecanla ve kaygıyla bekleriz. Zengin olacagım, mutlu evliligim olacak, çocugum zeki olacak, en basarılı personel ben olacagım. Sonuca varıldıgında olursa oluyor olmazsa hayal kırıklıgı oluyor. Olması veya olmaması gibi 2 seçenege sıkısıyoruz. Bilgisayarlasmıs bir zihin oluyor. 1 veya 0. Ya hep ya hiç. Aslında böyle olması, bizim de bir beklenti ürünü olmamızla ilgili. Doktor olmamız, kültürün ideal erkegi/disisi, vefalı akraba, kurallara harfiyen uyan uslu çocuk...beklentileri. Zihnimizi bu beklenti ve sonuca odaklı yapıdan, sürece odaklı yapıya nasıl dönüstürürüz bilmiyorum. Bunun tek formülü oldugunu da sanmıyorum. Her bireyde farklı oluyor. Ama dönüsüm gerçeklestiginde; daha fikir aklına geldiginde mutlu oluyor, o amaç için debelenirken keyif duyuyor. Sonucun ne oldugunun önemi kalmıyor. Amaca giderken dagı yarıyor. Hani çocugun içinden gelmeli, bizim dememizle olmuyor dedikleri durum çok benziyor buna. Motivasyonun içinden gelmesi. Dısarının gazlamasına gerek kalmaması. Sonucun önemsiz hale gelmesi. Durum böyle oldugunda süreç önem kazanıyor. Yeni tanıstıgı insanın özellikleri, kendisinin su an ne düsündügü ve hissettigi, etrafındaki insanlarla paylasmaktan keyif aldıgı, çocuguyla beraber oynarken mutlu olması, yer-zaman degisse de huzuru hissedebilmesi. Bu her anı anlamaya ve tanımaya yönlenmis bir zihin yapısıyla ilgili. Bir derdi oldugunda hemen derdinin bitmesini istemek yerine, derdi anlamaya ve tanımaya odaklanmak gibi... Dönüsüm güç ve zorlu bir süreç. Sorumlulugun agırlıgı arttıgı ama duyguların yükünün hafifledigi bir kesif. Duygularının enerji kaynagı haline geldigi bir durum. Belki de dünya yerine kendini degistirmenin bir yolu da budur. Anlamak ve tanımak.
